چند سالی است بحث حمایت از تولید ملی و کالای ایرانی در رسانه ها و جامعه نخبگانی داغ شده است. 

آغاز این گفتمان از ابتدای دهه 90 شمسی و توسط رهبر انقلاب اسلامی با نام گذاری اقتصادی هر سال و تاکیدات مکرر ایشان بر لوزم حمایت از کالای ایرانی بود.

در طی این سالها با گسترده تر شدن این مباحث، متخصصان و پژوهشگران، تحلیل های مختلفی را بر لزوم حمایت از کالای داخلی مطرح کرده اند که بیشتر آنها متوجه مسایل کلان اقتصادی و اجتماعی و ایجاد اشتغال بوده است. از منظر فرهنگی نیز گفتار هایی صورت گرفته که البته کافی نیست.

حمایت از لوازم التحریر ایرانی، محدود به مسایل اقتصادی و اجتماعی نیست و حتی فراتر از مباحث فرهنگی میتواند مورد تحلیل قرار گیرد.

در ایران سالانه حدود 1 میلیون کودک نوآموز وارد به مدارس وارد می شوند. در 12 پایه تحصیلی هرکدام  نزدیک همین رقم محصل وجود دارد. همچنین هرساله قریب به یک میلیون نفر وارد دانشگاه های کشور میشوند. 

با یک حساب سرانگشتی میتوان دریافت بیش از 20 میلیون نفر در کشور مستقیما با لوازم التحریر سروکار دارند که درصورت حمایت صحیح از بخش تولید، شاهد اشتغال زایی چشم گیری خواهیم بود.

فارغ از همه این آمار، در سال های اخیر تولید کنندگان ایرانی به پیشرفت های قابل توجهی در صنعت لوازم التحریر دست پیدا کرده اند اما جای آنها در بازار های منطقه خالی است. بیش از 600 میلیون نفر در کشور های همسایه ایران زندگی میکنند که با یک برنامه ریزی و مدیریت صحیح میتوان بخش قابل توجی از نیاز منطقه در حوزه لوازم التحریر را با کالای ایرانی تامین کرد.